Ah Yar Hem Vuslatim Hem Hicranim

Ah yar, hem vuslatım hem hicranım…
—Yaren Atalar

Bir ney gibi başladım.
Kamışlıktan koparıldım.
Her nefesim ayrılıkla inledi.
Her sesim “dönüş” diye çağırdı.

Ah yar…
Gözlerine baktım; Yusuf’un zindanı kadar derin,
bir sır gördüm.
Uzaklara baktım; Züleyha’nın hasretiyle yanmış,
bir ufka savruldum.
Bir ağaca baktım; dallarında Mansur asılıydı.
“Enel Hak” diye kanıyordu.
Bir güle baktım; bülbülün kanıyla sulanmıştı.
Her yaprağı yara,
her kokusu ayrılık.

Her baktığım yerde sen vardın.
Her baktığım yerde ben yok oldum.

Ah yar…
Yokluğun içine düştüm.
Taş gibi dibe indim.
Yankım boğuldu,
sesim kalbime çarptı,
“Lâ” diye çınladı içimde.

İçimin perdesi yırtıldı.
Sırlar dışarı sarktı.
Her sır sende saklı olanı,
Yaradan’ın tecellisini gösterdi.

Düşüncelerim düğümlendi.
Çözsem kanadı,
bıraksam Hak’ta kaldı.

Sen, göğsümdeki duman…
Nefesime her üflediğimde
benimle yanıyorsun.

Ben, Yusuf’un gömleği gibi yırtıldım.
Gözyaşım Yakup’un gözlerini
beyaza çevirdi.
Ağzımda acın hâlâ duruyor.

Ah yar…
Zaman bir ney oldu içimde.
Her deliğinden ayrı bir inilti yükseldi.
Hangi perdeye dokunsam
senin adın döküldü.
Nefesim tükendi,
ama sesin yanık bir ezgiyle
beni yeniden ateşe sürükledi.

Dakikalar zincir gibi süründü.
Her saniye gurbet kemirdi kalbimi.
Saatin kalbi atmadı.
Benim kalbim çırpınırken,
o taş üstünde açan
güvercin yuvası gibi sustu.

Ah yar…
Senden sonra
bütün kapılar kilitlendi.
Anahtar değil,
avuçlarımda kanlı tesbihler buldum.

İçimde neyi saysam eksik.
Neyi saysam fazlalık.
Sen yokken ben kendime fazla,
sen varken Hak’ka eksik.

Ve hakikat şudur:
Aşk bir ayna.
Ben onda sen diye yanarken
O’ndan başka hiçbir şey görmedim.