Ah O Uzak Diyar Şiiri - Kasım Kobakçı

Diyardan kovulmuş kadınlar, ah o uzak diyar!
Gözleri buğulu, yürekleri hep kor.
Yurtsuz kalmış olan rüzgarların,
Aidiyetsizliğine sürüklenip duran,
Gurbet öyküsü, acı veren yüreklerinden.
*
En yalnız yolcuları, bağrıma basmaz mıyım?
Evde, ocakta mı pişer, yalnızca ekmekler?
Öyle bir duruşu, sergileyeceksiniz ki ahh!
Nankör kaçaklar, bakmaya tiksinirler.
*
Yedi vatan, düşlenmiş olsa bile!
Yoksul kaderden, görünürler görünüşte,
Düşünce, his eksikliğinde hep yalnız,
Bir çeşit hak sahibi olamamaktadır.
*
Yabancı topraklarda, yürümez miyim ben?
Köklerini arayan, her bir adımda.
Her gün bir geçmişin, ardından giderken,
Unutulmuşlukla boğuşup duran,
Hatıra sızısıdır, o gönüllerin.
*
Fırtınalı denizlerin, tam ortasında,
Geminin yolu, şaşar mı hiç rotası?
Öyle bir fırtına, koparacaksınız ki ahh!
Zalim yöneticiler, dönmeye korksunlar.
*
Kırk hasret, birikmiş olsa bile!
Issız gurbetten, görünüşte hep ıssız,
Hasret acı bilmezlikten, hep uzak,
Hiç bir çeşit, umut bulamamıştır.
*
Vatan hasretiyle, yanmaz mıyım içten?
Her düşte ana yurdu, görmez miyim ben?
Her gece, bir geçmişin ardından yine,
Uyku kaçıran, düşüncelerle dolu,
Yalnızlık türküsü, dillerden dökülür.
*
En uzak diyarların, yankısı hep var,
Peşimi bırakmaz mı hiç gölgeler?
Öyle bir sessizlik, çökecek ki ahh!
Sahte dostlar, ses vermeye utanırlar.
*
Bin dert yüklenmiş, olsan bile!
Yorgun bedenden, görünürler görünüşte,
Sabır, dayanıklılık eksikliğinden perişan,
Bir çeşit dinlenememişlikten.