Ah o alaca akşamlar Şiiri - İlyas Kaplan

topraktan geleni toprak yoğuracak
aç gözlüleri toprak doyuracak
o insanlar anlamadılar
ölülerin bile anladığı yağmur çiçeklerindeki hüznü
akşamların yumuşak tüylerine dokunmuş kargılar misali
azgın atları boşandıran bir ölüm var dostum

doğrusu böyledir bu hikayet
az tamah çok ziyan getirir her an
kanaattir nefse yular demişler
şimdiki halimizde
elimizde su akışları
aramızda hece taşları

ağıtlar dilim dilim dilimizde
yük yük oldu isyanlar belimizde
son gemi de ufuklardan geçmeden
gelin ebabiller uçurarak
akşam vakitlerinde sicciller düşürelim başlarına
beyaz yeleli atlarla
atılalım son hücumda
son ucu ölümlü dünyaya...

bize her gün kendimizi hatırlatan
bir ucunda aldanışlar
diğer ucunda yanışlar
ve uyanışlar olan bir ufuk o
bu uçtaki gülümseyişleri
ötede gönül aydınlıklarına çevirecek bir çizgi

ah o alaca akşamlar
Güneş görünmez olur da gök bulutlanır da hani
sonu gelmez bir uykuya dalar gibi
girilir bahar ülkesine ya
bilemezsin kara mı, ak mı
ya yakın mı
uzak mı

acıdan korkanlar
bilmezler nedir yaşamanın zevkini
bilmezler dostum
yerin üstünde görüp geçirdiğimiz rüyaların
yerin altında ebediyen devam edeceğini

Esirgeyen ve Bağışlayan huzurunda
kaluya bir bela sözünün
son sınavını başarmış
yaran meclisinde
bütün belalardan uzak
bütün çirkinliklerden azade...

acılardan ne korkarsın
hüzün ikiz aynanın öbür yüzüdür dostum
arka yüzünde gerçek görünür her daim
geleceği karanlık görerek
azmi bırakmaktır
işte bu yüzden en acılı acıları
ve korkularımızı giyindirip ruhumuza
ateş almış gemilerin suya yansıyan yangınları gibi
kızartır içimizi

ondandır
onda ay parçası olur akledilirse eğer
yüzlerce kent dosyalanır
her kentin kabristanında dostum
iki karış toprak tabakası kadar
canlarımıza yakın
en olmadık acılar

acılar
bir hüznün en belirgin hatırasıdır
geçmişte yaşananların en yüce anıtıdır
çekilen çilelerin
canla başla dikilmiş ölümsüz heykelidir

paylaşılmış acılar
bir barajın önündeki seti yıkar
aynı insanlık yatağına akıtır bizi
bir kez daha tanışırız birbirimizle
bir kez daha barışırız kendimizle

bu yüzden
tam da bu yüzden
acıların kurbanlarını anarken
onların canlarıyla kanlarıyla ödedikleri
o ağır bedel
bizim canımıza can katar

bizi küskün düştüğümüz kuytulardan kaldırır
gömüldüğümüz bezginliklerden kurtarır
içine düştüğümüz bıkkınlardan çekip alır
kış uykusundan uyandırır yüreklerimizi

acılar can aynasıdır
bizi bize gösterir
unuttuğumuz güzel yüzümüzle tanıştırır
bir hatırlayışın adıdır
acılar

redfer