Ah dünya.. Şiiri - Tuncay Aytaç

Toprak istiyor diyetini,
Sonbahar yaprağa koymuş şirretini.
Ağaç utanıyor yaprağından,
Öz evladı düşerken dalından.

Hep dönüşüm hikâyesi, ulu meydanda.
Biz de küçük can, bu handa.
Damardan akmaya meyilli kan,
Karışıp yer küreye,
Kaç nebatada verecek toprağında can.

Fakru zaruret içinde kaldım diye üzülme,
Oturup bir kenarda nazlanıp süzülme.
Bak karınca yuvasına,
Hepsinde bir telâşe yiyecek taşıyor yuvasına.

Geçmişe dön sırtını,
ah'lanıp vahlanma geçen zamana.
Umut geleceğin meyvesi.
Mücadele şart, dünyanın böyle felsefesi.

Bu dünya ki,
iyilerle kötülerin savaş arenası.
Bak; Bal arısına birlikten kuvvet doğar felsefesi.
Hazırcı, eşek arısıyla geçiyor mücadelesi.
Biri kovanını doldurma mücadelesinde
Geleceğe bağlamış umudunu.
Eşek arısı anlık yaşıyor,
Eşkiyalık sarmış ruhunu.

Yalan, dolan, iftira moda olmuş,
Dünya sahtekâr ruhlarla dolmuş.
İyilik, güzellik, sevgi ne kutlu yolmuş.
Diğer tarafta eşkıyalar, iyilerin sırtında
Büyük bir yük, adeta kambur olmuş.

Ey dünya cennet gibisin,
Her yerinde türlü renkler.
Yeni doğan sabinin gözlerine görünüyor
Onları gülümseten melekler.
Ninnilerle büyüyor insanoğlu beşiğinde
Peydahlanmış aşk sevgi döşeğinde.

Çocuk gözlerle baktığımız gökyüzü.
Nerede kaldı gökkuşağındaki renkler.
Büyüyünce nasıl koydun gözlerimize hüznü.

İnsanoğlunun sevgidir mayası.
Sevgiyle yücelir her canlının doğası.
Hep mutluluk içinde şekil bulmaz aurası.

Acılar, hüzünlerde sevdaya dahil,
Hep tatlıya temas etmez ağızdaki dil.
Biraz da acı olsun yemeğin tadında.
Ey dünya, gizlediğin hangi anılar var ki,
Gizlediğin Kara kaplı kitabında.

Çocuktuk, büyüdük yoğrulduk hayatın içinde.
Herkesin hikayesi apayrı başka biçimde.
Yine bir ayrılık hikâyesi göçümde.
Yitip gideceğiz, mevsim belirsiz,
Bir beni, benden sor,
Ben, bilmem başka canı,
O da benden habersiz.

Yine bir şeyler karaladı bu deli,
Alnımıza değen Seher yeli.
Şair sıfatımız yoktur,
Yazar dururuz kendi halimizde
İnşallah hep sevgi, aşk, sıhhat olsun hanemizde.