Ağlama Sakın Şiiri - Ahmet Ziya Pektaş

Yine yalnız kaldım çaresizlik sokaklarında.
Uyuşmuş dalların sarı gözleri.
Toprağın üstünde yorgun pembeler.
Hergün yürüdüğümüz yollar bile üzgün bugün.
Soğuk bir sonbahar akşamı daha sensiz.
Parlayan yıldızlar bile donuk şimdi.
Adım atmak güç gelir,
Dökülür bir türkünün sözleri belli belirsiz.
“Hey gidi Karadeniz Kara….”
Düğümlenir dudağım kimsesiz.
Bu yalnızlık kısadır ama,
Bir asır gibi geliyor inan bana.
Gizlenmiş çimler belli belirsiz.
Uçsuz bucaksız yola takılır gözüm.
Boş bir kafese atılan kuş,
Çırpınır kanatları kırılırcasına.
Yalnızlık penceresi açık bugün.
Ama üzülme, ağlama yine de sen.
Bir haftada doğacak yepyeni bir gün.
Düşmanlarım halka yapmış çevremde.
Ciğerime dolar dumanın zehri.
Bugün başka saatler.
Otuziki numaralı kapıyı çalar yalnızlık.
Zincirler kollarımı, aman bırakmaz.
Düşlerde görmekte güzel seni.
Yüzünde açan güller,
Ve,
Dudağındaki tatlı gülüşler.
Ağlama sakın, akmasın gözlerinden yaş.
Ne olur ağlama, ağlama sakın,
Ağlama sen.