Ağaçların Ağıtı Şiiri - Onur Göknil

bir vakitler gölgem düşerdi çocukların yüzüne,
rüzgârla fısıldaşırdım,
gökyüzüne dua gibi yükselirdi dallarım.
şimdi gövdemde duman var,
kül var,
sessizlik var…

ben bir ağaçtım.
bin yıllık bir sabırla büyüyen,
kuşlara yuva,
insana umut,
toprağa sır olan…

ama bir gün
bir kıvılcım indi kalbime,
ve ben ilk kez
korktum.

yangın dediğiniz şey
sadece ateş değil…
bir orman yanınca
bir tarih ölür,
bir masal yarım kalır,
bir anne kalbini kaybeder.

görmediniz mi?
dumanla boğulan serçeyi,
çığlık çığlığa kaçan ceylanı,
yanan yapraklarda
yazılıydı hepimizin sonu…

ne bir özür yeter buna,
ne bir yasa,
ne bir gözyaşı.
çünkü her ağaç
kendi yasıyla yanar,
ve küller,
geri konuşmaz…

ey insanoğlu,
senin ellerinle diktiğim her dal,
senin ellerinle yıkıldı.
sen benimle yürüdün,
şimdi bensiz kalacaksın.
bak, ciğerlerim yok artık
nefes alamam seninle…

bir yangın,
bir ormanı öldürmez sadece.
bir halkı yetim bırakır,
bir şiiri eksiltir,
bir tanrıyı susturur.

bizim için
yağmurun ağlaması boşuna.
biz gittik…
bir daha dönmeyecek kuşlarla birlikte,
uçtuk yanık göğe doğru.

ve sen,
arkamızdan sadece izledin…
elinde bir bardak suyla
vicdanını söndürmeye çalıştın.

yine de…
bir gün…
bir fidan çıkar küllerin arasından,
sessizce büyür,
kimse fark etmez.
ve belki o zaman
bir orman yeniden başlar
bir insan kadar suskun,
bir dua kadar derin…