Ağaç Ve Dalı Şiiri - Deniz Durukan

bazen insan da bölünür ikiye
bir ağacın kabuklarını terk etmeden
çatlamasına benzer
olağandır, aslında mucizedir
patlayan kese
önce dıştan içe
sonra dıştan içe akan
yani "aşkın içe işleyişi"
ritimdir! dışa akması infilak

bazen de insan kendine koşar
ya da kavuşur
dünya gibi
kendi etrafımda dönüşüm
şaşkınlığımdan, eğikliğimdendir

babamdan kalan
kendimi yalayışım
ihanetimden

-oysa ağaçlar dostluk sunar

bu yüzdendir ağaçlara yakınlığım-

şimdi derin bir nefes alıyor
sonra bırakıyorum
alıp veriyorum
alıp veriyorum
hızlanıyor sancı
orta çizgimden aşağı
haklı bir sevinç...
ayrılıyorken dal gövdesinden