Ağaç Şiiri - Fatih Özkonyalı

Ey ağaç
Sar yıldızlarını yavaş yavaş aya
Hüzünlü mahzenlerinde gezinen sessizliği
Tek tek say kaybolan yılları mazinin kollarında
Bu doğumun sancısını beyaz yelkenlere yay
Bekleme solacak güllerin vadesini bu akşam
Ne ok vurur başını bu savaşta taşa ne de yay
Kurumuşsa dudaklarım hecelerden bu değildir gurur
Aç ellerini yüzüne kapanan semaya
Kulaç kulaç kaçsın senden gecenin bensizliği
Çal bütün renklerimi sarı, mavi, al
İçini sızlatan köklerini toprağıma sal
Ey ağaç

Ey ağaç
Dallarında titreyen serçelerin ötüşüyle
Irmağın gerdanını süsleyen yaprağınla gel
Avucunda bir sevda yavrusu, kızıl toprağınla gel
Şu karanlık bulutlar ürkütüyor içimi
Kuşan diline öykülerini, karanlığı del
Aksın elinden yüreğime oluk oluk tohumların
Kesilsin nefesi benden soluk serzenişin
Süzülsün ılık ılık üstümden rüzgarın
Kafesinden uçur ümitsiz yarınları
Gelinciklerin dualarıyla gel
Ey ağaç

Ey ağaç
Gölgele üstümden beynimi yakan güneşi
Serinliğin koynuna uzat beni
Dolansın boynuma gizemli ihtişamın
Kaybolsun ülkesinde yalancı kahramanım
Resimlerin mahyalarında boğma hasretimi
İsminle doğ yalancı ömrüme ey dağların kâhyası
Bütün isimler sende kaybolsun
Sende solsun her cismin müptelalığı
Ve ey ağaç…
Hüzünlü mahzenlerinde gezinen sessizliği
Yay yıldızlara yavaş yavaş ve aya…