Affetmek ya da Unutmak Şiiri - Sıla Manav

Bugün o kız çocuğunu düşündüm gün doğarken
En çaresiz anımda hayal kurmayı hatırlatan
Boncuk gözleriyle bakarken ruhuma
Umudun özgürleştiriciliğini anımsatan

Çünkü her gün dünün aynısı
Ve her dün daha da boğan beni
Aynı sabaha uyanan yorgun bir ruh
Ve gri perdelerin ölüm sessizliği

Eski benle yüzleşmek midir asıl korkutan
O yanımı her haliyle kabul etmek mi
Geçmişi affedememek mi beni böyle ağlatan
Yoksa bunun mecburiyetini fark etmek mi

Çünkü anladım ki umudun tek yolu
O küçük kız çocuğunun bana hatırlattığı
Nane kokusu ve gün batımı
Sarhoş olduğum her akşam
Geçmişim ve geçemediklerim

İnsanın kendini bulması için kendini unutması ne kolaymış
Bu bir yanılsamadan ibaret oysa
Biliyorum yeniden başlamalıyım her şeye
Bu sefer unutmayacağım