Affetmedin Şiiri - Muhammed Yağmur

Sana en çok kalbimle dokundum ben,
Bir kerecik “affettim” deseydin,
Belki bu kadar kanamazdı içim.
Susuşun, susmaktan da beterdi çünkü…
Ve sen sustun.
Ben sustuğun her saniyede biraz daha öldüm.

Gözlerimde adını taşıyan uykular,
Artık hiç gelmiyorlar.
Geldiğinde de sen yoksun içlerinde,
Affetsen belki uyanırdım.
Ama affetmedin…

Ne cümle yeter şimdi seni anlatmaya,
Ne de ölüm unutturur yokluğunu.
Sensiz geçen her gün biraz daha karanlık,
Biraz daha mezara yakın…
Ben seni kalbimde taşıdım,
Sen beni bir öfkenin içinde bıraktın.

Yolumu kaybettim,
Gidişinle birlikte içimdeki yön duygusu da öldü.
Bir duvar oldun önümde,
Ne aşılabilen,
Ne konuşabilen…

Şimdi ölüm bile seni özlüyor içimde,
Çünkü sen yoksan, yaşamak sadece kanayan bir boşluk.
Ve ben…
Sadece affını değil,
Biraz olsun hatırlanmayı istedim senden.

Ama affetmedin.