Adını Unutan Şiiri - Seyrani Göl

Bir gün geldi,
adı dudaklara değmeden soldu,
sessizliğin kıyısında unutuldu,
bir gölge gibi çekildi geçmişe.

Kime ait olduğunu bilmeden
bir gömlek giyildi sabah,
yakasında bir kırışıklık
sanki dün konuşulmuş bir sözün izi.

Kapılar açıldı,
ama çıkılmadı.
Çünkü dışarısı artık
anlamdan çok
boşluk demekti.

Bir ses duyuldu içeriden,
çocuk muydu, yaşlı mı,
anlaşılmadı.
Belki de sadece bir yankıydı,
insanın kendine unuttuğu sesi…

Sonra bir kağıt bulundu çekmecede,
üzerinde bir ad:
harfleri tanıdık,
ama sesi yoktu.
O ismi okurken,
bir damla yaş düşmüş kâğıda
ve silmiş bazı harfleri.

Ayna artık göstermiyor.
Çünkü bakışta
bir benlik yok.
Sadece duran,
ama kim olduğunu
çoktan bırakmış biri…

Ve o biri,
adını unuttuğunda bile,
sessizliğin en derin köşesinde durdu,
gözlerden uzak,
ama hiç kaybolmadan…
S.GÖL