Adını Anmak İkindide Ölmek gibiydi

Her sabah, seni unutmakla başlıyorum güne
ve her gece,
adını içimden geçirirken
bir cenaze yürüyüşü oluyor dilim.

Gözlerin…
ne çok yer etti karanlığımda.
Bazen bir yangın yeri gibi,
bazen bir sessizlik mezarı…

Ben seni severken
ne bir şarkı tamamlandı,
ne bir dua kabul oldu.
Sevgi dedikleri,
biraz da yavaşça tükenmekmiş meğer.
Ben her gün biraz daha
eksilerek yaşadım seni.

Bir mendil gibi sıktım yüreğimi,
içindeki acı damlasın diye.
Ama nafile…
Çünkü acı,
gitmeyene değil,
kalanın içinde kök salar.

Sen gittin,
ve arkandan bir iz bile bırakmadın.
Ama ben,
senin adını
gecenin tam ortasına yazdım.
Bir mısra gibi asılı duruyor hâlâ,
unutamadığım her anın üstünde.

Şimdi,
bir cami avlusu kadar sessizim.
Adını anmak,
ikindide ölmek gibi...
Kimse bilmez,
ama ben her gün biraz daha
gömülüyorum yokluğuna.