Her Senbaharda Bir Sensizlik

Dilimin en ucunda adın
Adım adım yürüyor ömrümün uçlarına
İliklerinden geçiyor okyanusların
Yaprakların kemiklerini çatlatan bir söylenemezlik..
Her güz mevsiminde intihara yakalanıyor ağaçlar
Yıldızlar, çakıl taşları ve bir koala her güz mevsiminde
Yokluğundan tutuklanıyor ve tüm şeyler
Aklımdan geçiyor her senbaharda bir sensizlik
Her sensizlikte dilimin bağı düğümleniyor.

Uslanıyorum sayrılığıma sırılsıklam
Evrensel ve zorunlu us-keletler kusuyor kafatasım
Adın dokundukça aklıma bilinmezliğinden
Bilinmez oluyorum kendime bile
'Bence' izlerinden tanıyorum adını unuttuğumu...

Ve biliyorum sentetik cehaletimizi
Korkularımızdan büyümüş tanrıların
Tüm adları yağmaladığı bu sensiz çağda
Adını itiraf edecek doğrularımız yok
Bel kıran bir şelale çağlıyor yalanlarımızdan
Ötündüğümüz putlar boğulurken kıta kıta
Yeğrek adın aklanıyor bir tek...