Bir şair ölüyor ellerimde
Ölüm kokusu sinmiş tenine
Yüreği aldığı yaralarla tükenmiş
Son duyguları damlıyor kırıklarından
Gözlerinden son özlemleri
Son nefeslerini alıyor kollarımda
Aşık Sandalcı
Ebruli duygular yüreğinde,
Mavi beyazlı bir sevdaya;
Hayal yelkenlerini açarken,
Engin deryanın ortasında
Aynı günün farklı dilimlerinde farklı yerlerde,aynı şeyleri düşünüyorduk beklide farklı duygularla,o benim gibi yalnız olmayabilirdi,yalnızsa da benim suçum değildi,
Belki de benim yalnız olduğumu bile bilmiyordu, bilse de bir şey değişmezdi,değiştiremezdi
O bensizliği seçmişti ben ise yalnızlığı,ondan başkası giremezdi hayatıma,o zamanlar öyle sanıyordum,çünkü ruhum çok hırpalanmıştı ve bir aşkı daha kaldıracak gücüm kalmamıştı, korkuyordum belki de, tam aşık oldum derken ayrılmaktan,daha son provayı yaparken oyunun bitmesinden,yeniden yıllarca kâbuslarla yaşamaktan,ya da tekrar zedelenmekten korkuyordum, her aşk bizim aşkımız gibi kısa sürmüyor bazı aşklarda gerçek mutluluğun tadına varılıyordu belki, ama ben anlık aşkların yasını tutarak kendimi harap etmekten bıkmış, zaten viran olmuş gönlümü yeni aşklara kapatmaya karar vermiştim o gün, artık fırsat vermeyecektim beni kırmalarına, ruhumu yormalarına,bedenimde onarılmaz tahribata yol açmalarına…
Çok sordum kendime; acaba o halâ eline geçen her fırsatı değerlendiriyor muydu, hiç kendini lanetliymiş gibi hissediyor muydu, hiç yalnızlığın dayanılamaz sancılarını tatmış mıydı, yüreğinden hiç sevgi damlaları akıyor muydu, damlarken bir şeyler kaybetmenin acısını yaşıyor muydu, ya da hiç sebepsiz bir şeyleri yitirirken kendini sorguluyor muydu, ya hiç yaşamadı ya da umurunda olmadı, nasılsa farklı rollerde farklı sahnelerde farklı kişilere oynadığı gibi benim sahnemde de bana başarılı bir oyun sergilemişti….
Gözyaşım da yüzdürdüğüm yüzlerce kayığa yükledim
Ben de kalan sen’leri
Bitmedin,tükenmedin bir anda girdiğin yüreğimde
Hangi ara bu kadar kök saldın içime
Hangi ara kervanlara sığmayacak kadar çoğaldı sevda
Her zerrenden yeniden doğdu yüreğim
Bir kalpte tek aşka inanmazdın
İki aşkta barınabilirdi
Her şey iki yarımdan ibaret
Bazen de üç yarım bir tam ederdi
Hani ikiye bölünüp,
Üç parçayla bir bütün oluyordun
Özledim seni ey yar...!
Sayamadım kaç asır geçti
Kaç uykusuz gece, sabaha
Kaç cellat yaşamaya terketti beni
Hatırlamıyorum
Bu baş en son ne zaman yastığa değdi
Çiy düştü senin için kurduğum
Yoluna, ayaklarına serdiğim cümlelerime
Körpe çığlıklar yankılanıyor
Yaşadığım şehrin mahzenlerinde
Ümitlerimi yitirdim arka sokaklarda
Bir katil bekliyorum şimdi canıma
Aşk acı(tır) dır....
Penceremin önündeyim
Ufku kararmış,buz gibi bir gecenin
Siyaha çalan mavisindeyim
Parmak izleriyle dolu camdan
Yüreğimde erken gündöndü
Ümitlerimi zamansız hasada vurdum.
Daha olgunlaşmadan, yeşermek üzereyken
Yalnızlığın kor kollarına saldım.
Hüzünlerin çevirdiği, hasret taşları arasında
Duygularımı öğütmek düştü payıma.
Yol ayrımı…
Sen de yolcuydun belki...
zifiri bir gece karşılamasıydı
hüzün yağmurlarından sakındığım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!