Adanın Gölgesi Şiiri - Seyrani Göl

Ayak izlerimi silmiş deniz,
ama ben hâlâ oradaydım
bir gölge gibi
kendimi takip ediyordum.

Güneş battıkça
daha çok tanıdım kendimi.
Zira karanlık,
ışığın hatırlattığı her şeyi
geri getiriyor.

Adanın gölgesinde büyüyen
bir incir ağacıydım artık
köklerim görünmüyordu
ama toprağı tutuyordu sessizce.

Kendimle konuşmayı öğrendim:
Taşlara dokunarak,
yüzüme çarpan rüzgârla,
dalgaların bıraktığı tuzla.

Sustum.
Çünkü her cümle
biraz daha uzaklaştırıyordu beni
benim yankımdan.

Yalnızlığı sevdim,
çünkü o beni bölmeden dinledi.
Aynalara değil,
gölgelere bakarak öğrendim
kendimi nasıl taşıyacağımı.

Ben artık
dalga değilim,
taşımadım kimseyi,
yalnızca kendi kıyıma vurdum
sessizce, usulca,
ama bilinçle.

Kendime dönmek
bir varış değilmiş,
bir kabullenişmiş.
Yaralarımı sevdim
çünkü hâlâ içimden
tuz sızıyordu.
S.GÖL