Adam Yetişmez Şiiri - Ömer Tural

Adam arkasına bakmadan yürüdü.
Havaya baktı, toprağa baktı,
Güneş ışınlarında parlayan yağmur tanelerine baktı.
"Bu topraklar..." dedi, dudakları kımıldamadan mırıldandı.
Pancar dedi, patates dedi,
Gözleri mısır tarlalarına takıldı.
Yükselen ulu ceviz ağaçlarına baktı.
"Bu topraklarda her şey yetişir," dedi,
"Ama adam yetişmez."

Derin bir iç çekti,
Gözleri daldı uzaklara...
Yüreğinde acı bir düğüm, dilinde söyleyemediği kelimeler.
"Bu topraklarda her şey yetişir ama..."
Sözü boğazında düğümlendi, yutkundu.
Rüzgâr, kavruk otların kokusunu getirdi,
Ellerini ceplerine soktu, yürümeye devam etti.

Biliyordu ki, bu topraklar her şeyi büyütür,
Koca çınarları, bereketli ekinleri...
Ama insanı değil.
Onu, zamanın acımasız rüzgârları savururdu,
Yalnızlık, kimsesizlik gibi...
Ve o da savruluyordu,
Arkasına bakmadan.

Bu topraklarda her şey yetişir, ama adam yetişmez.