Acının Kuşları Şiiri - Zeynel Erol

ACININ KUŞLARI
Sen gittin de bu mezar bu hüzün benim
Aynada görünen son yüzün benim
Ahh gönül seni arzuluyor çatlarcasına
Çırpınıyor ardından güvercin kalbim
Servetini uğruna harcarcasına
Bazen ağlamıyorum ardından, galiba uyuyorum
Ardından gözyaşımın sesini duyuyorum
Ben dünyada küçücük, derdim dünyadan büyük
Ey Allah’ım bu ne sınav ne büyük yük
Oy özlemek oy sen ölüme hayran
Gittin de öksüz kalan bir çocuk gibi
Kimseden bir şey istemiyorum
Aç kalsam bir lokma yiyemiyorum
Üzülüp ağlayıp uykusuz kalsam
Ellere derdimi diyemiyorum
Yıldızlar çamura düştü her yer çok karanlık
Gölgen her an benimle ellerin yüreğimde
Kalbim çatlıyor kalbim anlıyor musun?
Beni uzaklardan dinliyor musun?
Acının kuşları var biliyor musun?
Sessizce içime uçan kuşları
Ayaklarında dinmeyen sancı taşıyan
Gönlüme bitmeyen acı taşıyan
Lezzetli ölümü hak etmek için
Yüreğimde bir kurt taşıyorum dünyaya inat
Kabuk tutan yaraları kaşıyan
Koşmadan da insanoğlu yorulurmuş
Hiçbir şey yemeden de doyarmış
Her gece uykusunda vurulurmuş
Yine de sabaha bir gün doğarmış
Umut etmek mecburmuş biliyor musun?
Yoksa Adem oğlu yaşayamazmış
Yaradan bu sabrı yaratmasaydı
İnsanlar bu yükü taşıyamazmış
Bilirsin çok sakar adamım işte
Bu kez kendimi kırıp dökerken
Uzaktan izleyip gülüyor musun?
Büyümeyen çocuk diyordun bana
Ahh şimdi bir görsen çizgilerimi
Öteden sessizce esen rüzgârlar
Acıya çevirdi ezgilerimi
Bilmem ağlamaktan değişti mi ki
‘Elif Yeşili’ dediğin gözlerim
Dünya kıyamete kavuştu mu ki
Bilmem kaç bin yıl daha özlerim
Bilmem öyle çiçeklerden habersiz
Kaç masum baharı daha izlerim
Kıyamet mi koptu neden gülemiyorum
Bir metre derindesin sana gelemiyorum
İsmin yüreğimdeyken kim yazmış beyaz taşa
ALLAH’tan diliyorum ama ölemiyorum
Ahh ki ne ah seni çok özlüyorum