Acı Bir Son Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Şimdi sen bensizsin,
Ben de sensiz.
Hiç kimse senin yerini doldurmuyor,
Kadehler bile avutmuyor beni.
Günden güne eriyorum,
Mevsimler geçiyor,
Aylar, yıllar geçiyor…
Ama sen,
Sen hâlâ yüreğimin tam ortasında,
Kör bir düğüm gibi kalıyorsun.

Keşke bir silgim olsaydı,
Acıtan, kanatan her bir şeyi silebilseydim.
Ama yok…
Ben, gidişinin izlerini gözyaşlarımla yıkadım.
Biliyor musun?
O gece kaldırımlar ağladı,
Yer gök ağladı…
Bir tek sen ağlamadın.
Sessiz ve merhametsizce gittin.

Gururumun perdeleri hâlâ kapalı.
Gidişin öğretti bana;
Bazı aşklar sadece yakarmış,
Bazı sözler sadece kanatırmış.
Oysa senin sözlerin,
Mavi bir duman gibi sarmıştı kalbimi.

Şimdi meçhule doğru yürüyor ayaklarım.
Yol uzun, mevzu derin, bedenim yorgun.
Hayatın çürümüş yerlerini yamamaya çalışıyorum,
Ama yama tutmuyor acı.
Dinmiyor gözyaşı…
“Unut” diyor beynim,
“Unut”…
Olmuyor.
Yapamıyorum.

Sen hâlâ,
Bir yangın gibi içimde,
Bir kör düğüm gibi solumda,
Bir sızı gibi kalbimde yaşıyorsun.

Ne zaman aynaya baksam,
“Git kes sakallarını, öyle öpeceğim dediğim anılar çarpıyor yüzüme.
Çay bardağını elime alınca,
“Bırak ben tutarım sapından, elin yanacak” sözlerin yankılanıyor.
Ağır bir şey kaldırmaya kalksam,
Gözlerini kocaman kocaman açıp,
“Dur, belini inciteceksin!” deyişin düşüyor aklıma.

Hâlâ rafadan yumurta yiyemiyorum.
Çok severdin, bana da zorla yedirirdin,
“Hadi aşkım, bir kaşık bir kaşık daha…” diye diye.
Geçen gece, sürekli oturduğun koltuk seni sordu,
Ama cevap veremedim.
Seni soranlara hâlâ cevap veremiyorum.
Işıklar sönünce giriyorum apartmana,
Kimse görmesin, kimse sormasın diye.
Zaten ne diyebilirim ki?
“Aşkı da sevgisi de yalanmış, oynamış benimle” mi?
Diyemem diyemem ki.
Of, beynimdeki detone olmuş tiktaklar,
Ne zaman susacaklar?

Rabbim…
Bir sabah, ne olur,
Onu unutmuş olarak uyandır beni.
Çünkü artık dayanamıyorum demekten yoruldum.
Ama yine de dayanamıyorum.

Al onu kalbimden,
Söküp at bedenimden.
Ne acısı kalsın, ne de izi…
Bir yangın çıkar, savur küllerini benden uzağa.
Bir fırtına kopar, paramparça et hatıraları.
Bir deprem yarat içimde,
Ona ait ne varsa,gömülüp gitsin!

Çünkü ben onsuz yaşayamıyorum.
Her nefesim boğazımda düğümleniyor,
Her adımım uçuruma sürüklüyor beni.
Ve biliyorum…
Bu hikâyenin mutlu sonu yok.

Bir tek çare kaldı bana:
Ya kalbim susacak,
Ya da ben…
Acı bir sonla bitecek bu hikâye.
Ya ben ölücem, yada o.
31.08.2025 11:37