Acı Şiiri - Yavuz Baki Dicle

Cennetin ırmaklarını taşıran bir itiraf bu
Kaybolup giden zamanlar içinde
Bir peri masalı oldu yüzün
Ve ruhuma kondu birden
Hüznü çöktü kaderin
Küle muhtaç kaldım
Ellerim bir doz eroin yemiş gibi
Sustum
ve
Kapalı bir tül oldu gözlerim

Rüzgarlar çalıda şarkısına nota ararken
Bir avuç dolusu hasret içtim kapında
Yine ötmedi lanet olası kargalar
Başımı pencereye astım inat olsun diye
Yüreğime Ankara’yı sığdırdım bilmeden
Ve
Bildiklerime inat olsun diye
Kurşunda eridi terim

Kan kırmızısı bir şiire fısıldadım adını
Kaçıcı intihara kapılacak ruhum
Hangi istasyon sana duracak bilmem ki
Kuş olup yalnızlığa uçtum
Ruhum kayıp bir şehirli

Sana tövbemin hikayesi kaldı,
uzat saçlarını koparayım
Sadece bir tutam
Yüreğimin yaralarını kapatacak kadar olsun,kafi

Neden çokça öksürük yedim
Bilmem ki
Sesime ses vermedi dağlar
Leylekler vakitsiz gitti
Ama sadece yokluğuna tükürdüm

Caddeleri aydınlatan lambalar,
Duvarlara sırdaş afişler
Ve bu durmadan esen lanet rüzgar bildin mi bu hikayeyi?
Bu hasretin,hüzün,kederin hikayesi
Bu acının
Bu benim ve sevdamın hikayesi…