Acemi Âşık Şiiri - Saim Güngör

Seni anlatacak kelimelerin ilhamını bekledim
Yüzünü görmek umuduyla taş kaldırımlarda pinekledim
Oysaki sen kokunu saçarak yanımdan hızlı adımlarla geçerdin
Güzel yüzünü hep benden esirgerdin
Seslenecek olurdum ardından
Elim havaya kalkar dilim düğümlenirdi
Cesaretimi topladığımda çoktan uzaklaşmış olurdun
Bana sokağa saçtığın kokunla oyalanmak düşerdi
Hasretin ılgıt ılgıt içimde eserdi
Ürperirdim ve sonra sinirlerim gevşerdi
Başım umutsuzlukla önüme düşerdi
insanlar önümden geçerdi
Aşkının dilencisi olduğumu bilmeden
Birkaç bozukluk sıkıştırırlardı elime
Alırdım,almamazlık edemezdim
çünkü verdikleri,acımanın maddeye dönüşmüş hâliydi
Kimbilir? Belki de sevginin...

Sonra pencerenin ışığı yanardı
Kalbime yeniden sevgi kelebekleri konardı
Yeni görüntülerin eklenirdi hâfızama
Ben,bir sonraki gece
Malüm kaldırımdan sen geçince
Sana söyleyeceklerimi düşünürken
Birden perdeleri çeker ve ışığı söndürürdün
Bilmeden içimdeki umudu öldürürdün
Kıskanırdım uzandığın yatağı
Üzerine özenle çektiğin yorganı

Kaldırımlar yârenlik ederdi yorgun bedenime
Sonra,istemeye istemeye yollanırdım evime
Kalbimi seni beklediğim yerde bırakarak
Yorgan diye üstüme gecenin karanlığını çekerek
Bir sonraki gün seni görmeyi umut ederek
Sarın beni karanlıklar sarın
Belki de hiç olmayacak yarın...

(22.5.2003)