BEN DE İNSANDIM!
Bende insandım,
Duvar sandığınız, sağır kaldığınız
Yıkılmaz deyip, sırtınızı yasladığınız
Hep yüzüne bakıp güldüğünüz
Unutulmaz sanılan
Ne unutulmuşluklar bilir, bu yüreğim
Bekayı kendinde kadim bilip
Ne hapsolmuşlar bilirim, kendi kuyusuna
Heyhat! Acizliğine tutunan gafilin
Anlamaz izahtan, almaz hiç nasihattan
Feyz aldığını sanır, saplandığı çukurdan
Beyhude bir ısrardır, kara cahile ilmin tevdi-i
Yürümek lazım aldırmadan, mesele ise ati
Kimi yaşar bir parça olur, hayatta imtihanlara
Kimide kırılır düşer, tohum olmak için toprağa
Kimi okula göndermek için taşır, tasasını
Kimide duasıyla yoğurmak İçin toprağını
Çocuksun unutursun, şimdi üzüldüğün bu hali
Neler gelir geçer insandan, bilsen silindir misali
Dünya dedikleri, bir basit yalandan ibaret
Aşk dedikleri, kör kuyu deseler isabet
Yeryüzü kapılmış bir yalan büyüye koşuyor
Hakikati unutup, sonrada selameti arıyor
Olsun, hakkı söylemektir delilik
Batıla susup, akıllı anılmaktansa
Zaten o gömleği giymektir, velilik
Yaldızlı sandıkta, ceset olmaktansa
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!