Ölümün kıyısı dedikleri yer özlemekmiş.
Eşiğine gelince anladım.
Yüreğim derinliklerin de soluksuz kalınca anladım.
Özlemek, yağmur içinde susuz kalmakmış.
Maskarası olurum zamanın
Yitirdi sanırım kokusunu Reyhan
Hafif bir esintiyle boyun eğdi zamana
Belki karanlıktadır belki de kurudu muamma
Ne yöne gitsem hatırlatır turnalar
Yitirdi sanırım kokusunu
Kara buluta meydan okurken
Ruhumun karanlıklarındayım.
En aydın vaktinde havanın önümü göremiyorum.
Hüzünlüyüm ama kederimin sebebini idrak edemiyor aklım.
Yürüsem bacaklarım ağrıyor, oturunca nefesim daralıyor, dünya küçülüyor bedenime.
Her vaktimi ayrı koyu renkler esir almış.
Sabah olunca grileşiyor saatler, buhrana gidiyor adımlarım, geceler zaten siyah.
En başa sarsak sonuç değişir mi bilmem?
Ama ben hala en başta ki gibiyim.
Unut diyorsun!
Alev topu gibisin yüreğimde
Her anımda Rabbime söylediğim nasıl unutayım.
Yaşam, bir gülüşün ışığında şekillenebiliyor
Sen gülünce anladım.
Gözlerinden gönlüme damlayan huzurla coşan yüreğim
Can bulunca sende anladım.
Gülüşün, bütün diyarları gezen en küçük yarıktan en büyük boşluğa kadar esen rüzgarın bulduğu çiçeklerden kopardığı kokuları anımsatıyor.
İnsan, hayatın akazına kapılmış bir askerdir aslında.
Musibetlere karşı hiddetle akar.
Bazen derin bir okyanus olur kendi içinde fırtınalar kopar yansıtmadan kimseye.
Suskunluğun da boğulur bazen kendince savaşarak
Ruh pınarları kurur veya beyazlar bir köşede kıvrılır durur asker.
Varlığından habersiz yaşardım hayatı tanımasaydım seni Bahşedilen ömrüm kimsesiz bir şehir gibi zamanın hüsranına uğrayarak her tarafı rutubet kokusunun esaretinde çürümeye yüz tutardı.
Cennet emsalinin insan gözünde görülebileceğine asla şahit olmazdım. Bir eli tutunca, bütün dünyevi sıkıntılar yapboz gibi birer birer çözüme kavuşabildiğini görmezdim.
Umut etmek kavramının soyut olduğunu bilirdim çocukluğumdan tanıdığım zamana kadar seni İnsan suretinde olduğunu yıllarım yoluna denk gelince öğrendim.
Gündüzünde karanlığı yaşadığım gurbet diye nitelenen şehir hiç bir vakit gülmezdi yüzüme
Günün ilk ışıklarında kulağıma bir ses geldi.
Beni huzura davet ediyor sanki
Bir yanımda da Benim uyanmamı engellemeye çalışan beni oyalamaya çalışan bir fısıltı his ediyorum.
Doğruldum çağrıyı algılamaya çalıştım.
Beni huzura, kurtuluşa davet ediyordu anladım. Namaz ve niyaz isteniyordu benden
Damla damla yağıyor yıllar hayatıma yaşımı büyütüp ömrümü kısaltıyor
Yollarıma dikenler serpiyor ayaklarımı zayıflatıyor
Birer birer dökülüyor ömür ağacımda ki yapraklar
Köküm kalınlaşıyor uzağım yakın oluyor.
Baharım azalıyor, ruhum bedenime büyük gelmeye başladı kaldırmaya mecal bulamıyorum.
Yüküm artıyor, gücüm azalıyor
Yol almak istiyorum bu zamanımdan çocukluğuma doğru
Hiç bir tesise uğramadan, yaşanmışları görmeden gözlerim kapalı.
Son durağım, bir sabah vakti annemin okula gitmem için uyandırdığı olsun.
Ve hiç aklıma düşmesin bu anlarım uyanınca.
Çoraplarımı giymeyi beceremediğimde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!