Der ki gâip bir ses bana: Revâ'n kadarsın.
Yahut belki tutulduğun bir zan kadarsın.
Gözlerin ürperir bazen bu sessizliğe;
Kararır içlenmiş dünyan, şaşarsın.
Bürünür beyazlar koyu bir sensizliğe;
Rüzgârlar hafifçe tenime değer
Bir sıcak el gibi okşar çehremi.
Rüzgârlar gönlüme değerse eğer
Sorarlar ruhuma: Nur'dan şehre mi?
Rüzgârlar Allah'ın bir nefesidir,
Bir gülün aşkıyladır bu neşveler ve keder
Bir gülün kokusuyla ki bu gönlüm âh eder.
Yanık bir gönül gibi girince gül şehrine
Sesiyle bir bülbülün ruhum kaybolur gider.
Yüz verdim, dahi astarını istedin.
Söz verdin, yine ahdini çiğnedin.
Ne desem, hep tersini söyledin.
Kimsin bilemedim, acep neydin?
Sen bende yalnız bir zerreydin,
Sen Lavinia değilsin, sana gitme diyorum.
Yalanlar söyleyemem, beni üzme sen n'olur!
Bir sevdasın kalbimce, artık yapma bir yorum
Uzaklaşma tenimden, içim sonbahar olur.
Sen Lavinia değilsin, sana gitme diyorum...
Râm olduğum bir şey var; hakikati eşyanın...
Bir şey var ki içimde o gizleri sayıklar
Ve her gün hiç durmadan benliğimi ayıklar.
Evet derûnumdadır tüm esrarı dünyanın!
Adımların peşinde nağmelerle müsavi;
Meçhul gecenin behrinde Bir Revâ Şâiri...
Acep ne yapsındı,
Kimi düşlesindi?
Kime ram olsundu?
Kimden medet umsundu?
Yine de geceleri sevsindi,
Gecenin güneşinde parıldarken ben,
Gündüzün ay ışığı söndürür seni.
Ruhumun tenlerinde ham iken sen,
Teninin ruhları kandırır beni.
Bir Revâ Şâiri
Bir tohumdan bitmeyen şey hangi gün yaprak açar
Bunca canlar bilmiyorken âh bu zândan kim kaçar
Hüznü bilmez onca insan var ki duysun isterim
Duysa bir âhın sesinden hüznü kim kalpten saçar.
Ümrân ki bir umuttur ruhumuzda inleyen,
Ümrân ki saklanmaktır şu dünyadan çocukça.
Mermilik günahları ritim ritim dinleyen;
Bir Ümran bileceğiz, âhımız var oldukça.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!