44. Yaş Şiiri - Güven Küçük

​Tozlu raflarda yorgun akrepler yelkovanı kovalar durur,
Benim ömrüm ise senin gittiğin o meçhul saniyede asılı kalmış...
Kırk dört yıllık bir ömrün yorgunluğu değil bu sırtımdaki yük,
Sadece üç gün kalmışken yeni bir yıla, kalbim yine kapında kalmış.

​İnsanlara olan güvenimi, bir cam kırığı gibi avuçlarımda ufaladım,
Kime el uzatsam bir ihanet zehri, kime gönül açsam bir yalan buldum.

Artık sadece yalnızlığın o dürüst soğukluğuna sığındı yaralı ruhum,
Değer verip eksilmektense, tek başıma kalıp eksilmeyi onur saydım;
Doğduğum güne her şafak vakti isyanlar ektim, gözyaşıyla suladım,
Kimse kalmadı hayatımda, herkesi o sahte maskeleriyle geride bıraktım.

​Biliyorum, "neden?" diye soracak bir Allah’ın kulu yok şimdi yanımda,
Yalnızlık, ihanetin bıraktığı o derin yaranın en şifalı merhemiymiş meğer.
Kırılan kalbimin her parçasını birer birer topladım o karanlık köşelerden,
Sırtımdaki hançer izlerini saymıyorum artık, onlar benim rütbem olmuş.

Yalan dolu bir kalabalıkta boğulmaktansa, bu sessiz gemide batmayı seçtim,
Ben hayatı, sadece kendimle kalarak, en dürüst halimle yeniden sevdim.
​Kendi gölgemle dertleşiyorum artık, o bile benden daha sadık kalıyor,
Vefayı mezar taşlarına yazdım, hayattakilerin lügatinde bulamadım.

Dört yanım uçurum, her adımım bir veda, her nefesim bir sitem şimdi;
Bana "yalnızsın" diyorlar, oysa ben kalabalıkların sahteliğinden kaçtım.
Bir ömür verdiklerimin ellerinde sadece ihanetin tozlu izi kalmış,
Ben bu ıssız yolu seçmedim sevgili, beni bu yollara senin yalanların itmiş.

​Artık ne bir kapı çalınsın bekliyorum ne de bir çift söz derman olsun,
Kendi enkazımdan yarattığım bu sarayda, dürüstlüğümün tacını takıyorum.
Gidişinle övünenler bilsin ki; ben yıkılmadım, sadece sizin dünyanızdan çıktım;

22 Aralık sabahı bir yaş daha yaşlanırken, aslında her birinizden biraz daha öldüm.
Son sözüm kalsın bu dumanlı havada: Ben bu savaşı kaybetmedim, vazgeçtim!
Siz maskelerinizle çürürken, ben bu onurlu yalnızlığın içinde ebediyen dirildim.