Yirmibeş Eylül günü...
Dünyanın, ölmüş çocukları beni ziyaret eder
Gözyaşımı içerler, ellerinde çiçeklerle...
Yirmibeş Eylül günü...
Dünyanın, ölmüş çocukları
Gözyaşı dökerler benim için
Ceplerinde şeker taşırlar
Ellerimi tutar, ayaklarıma dolanırlar...
Yirmibeş Eylül günü...
Sızım sızım olur yüreğim
Atlarım çocuk gülüşüne
Yağmur olurum
Mavi mavi, çocuk gözlerinden düşerim...
Yirmibeş Eylül günü...
Bütün gün kanarım
Doldururlarda koynuma bütün karları
Yanım, yanım yanarım...
Yimibeş Eylül günü...
Dünyanın, bütün çocukları ağlar bana
Onlar ağladıkça
Yanık bir türkü yayalır dört bir yana...
Gül yanar
Yaprak yanar
Gece yanar
Yanar dünya, herşey yanar...
Her yirmibeş Eylül günü...
Dünyanın bütün çocuklarının elinde yıldızlar yanar
Ve Adana Karşıyaka mezarlığında
Karnında iki aylık çocuğu ile Bahtiyar'ın canı yatar...
Kayıt Tarihi : 28.7.2005 18:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Var oluşumun ilanı vardı bu ana kadar o günde..
ama bundan sonra her dogum günümde dilimde olacak dualar..
sevgiyle
Şiire ne yazmak lazım bilemiyorum ama ölümü tasvir etmek herkezin harcı değil,,keşke yaşamadan bu şiiri yazabilseydiniz...
Saygı selam ve hürmetlerimle....
TÜM YORUMLAR (11)