Zümrüt Şiiri - Vıolet Ka

Bir şarap mahzeninin
soğuğa çalan ılıman hâlleri…

Kırk yıllık meyler gibi
paha biçilemez gözlerinin rengi.

Koy, sâkî…
şu gözlerin hâresinden
Zümrüt kadehlerine,
umutsuzluk şarabı akıyor gözlerinden çaresizlik kadehlerime,
İşte bu beni zil zurna kahreden.

Ama mahzenin sessizliğiyle
her kadeh,
her damla
beni yeniden inşa ediyor.

Mahzenin duvarları
soğuk ve ağır.
Rutubet bile sessizliğiyle tanıklık ediyor.

Her köşe bir anı,
her raf bir nefes…

Ben, gölgemle yürürken
kendi sessizliğimle barışıyorum.

Kadehlerim doluyor;
her damla geçmişin yükünü,
her damla unutulmuş umutları içeriyor.

Ve ben,
bu yükle beraber
acının içinden yürümeyi öğreniyorum.

Zümrüt kadehlerdeki şarap,
artık sadece bir tat değil;

bir hatıra,
bir nefes,
bir gecenin ışığı.

Ve ben,
her yudumda
kendi geçmişimi,
kendi yalnızlığımı,
ve kendi direncimi
yeniden keşfediyorum.

Kırık dökük hatıralarım,
her kadeh yudumunda
zümrüt rengi bir sessizliğe dönüşüyor.

Mahzenin karanlığında
kendi gücümü buluyorum.
Her duvarın soğuğu,
her gölgenin sessizliği
beni hem sınarken hem koruyor.

Gece mahzenin üzerine çöktü.
Loş ışık, rafların arasındaki
tozlu şişeleri parlatıyor.

Her gölge bir hatıra fısıldıyor,
her taş geçmişin sessiz çığlığı.

Ben bu mahzende yalnız değilim aslında;
kendi nefesimle,
kendi gölgemle
ve kendi geçmişimle beraberim.

Zümrüt kadehler hâlâ dolu.
Her damla bana
geçmişin acısını,
kaybolmuş umutları
ve kendi direncimi hatırlatıyor.

Mahzen sessizliğe gömülüyor.
Ama kadehlerdeki şarap hâlâ ışıldıyor.

Her damla bir hikâye,
bir nefes,
bir sessiz çığlık.

Bu mahzen, bu sessizlik ve bu kadehler
beni ben yaptı.

Ve artık, geçmişin gölgeleriyle barışık,
kendi yolumu
kendi adımlarımla yürüyorum.