Zübeyir Kara Şiirleri - Şair Zübeyir Kara

Bir buruk matem havasıydı
Zaman o an için durmuştu
Saniyeler hüküm sürüyordu
İnsan denen canlı
Dünyaya kan kusuyordu
İrdelenmişti düşler

son deminde solunum
son hecesinde
bakıyor pür dikkat ile
gerçekte neyi görmek istiyor ki

tele dizilmekte inci misali

enkazlar dağ gibi her köşede yığınak
hırs çarkına kapılıp bağrışanlar
idam sehbasına bir adım daha yaklşanlar
ağlayanlar, gülenlerv, hüzne bürünenler

neciyiz neyiz nereye doğru gideriz

ezberimde taşıdığım üç beş dize
benimle yaşıyor gibi
kucak açtık sonsuz ufuklara
gülümseyesenmi ağlayasanmı
karanlıkları sırtlamış küskün yolcu...

hoş olsun güzel koksun
iç dışa çevrilince güller açsın
baş ucuna konaklasın ötüşen bülbüller
alıp götürsün seni çağlayan sesiyle su

vursun taşlara öldürsün benliğini

'Fânîyim, fânî olanı istemem; âcizim, âciz olanı istemem.

Rûhumu Rahmân'a teslim eyledim, gayr istemem.

İsterim, fakat bir yâr-ı bâkî isterim.

Can sıkıntısı
Bambaşka bir halde,donuk bakışlar
Sıkıntı var nedir acaba
Bir boşluk ki kainatı içine alır
Yüz asık,umutlar savaşta yenik
Nedir ya ALLAH aşkına,bu değişiklik

Sorma neden bu düzen böyle
Sevinçle hüzün birlikte diye
Feleğin kulağına eğilip söyle
Kızdığı olurmu hiç sevgiliye

Cevapsız sorular alır götürür

Ardına bakmadan yol gidersin
Sevdiğin insanlardan darbe yersin
Vefa bilmeyenler olur neylersin
Mertini dobrasını yüreklisini istersin
...
Hayatı umut penceresinden izlersin

alabora olmuş bir dümenin
kalan kalıntılarına tutunmuş
dalgalarla boğuşurken amansızca
yüreğin feryadına kulak veren sese

gitarın bas tellerinden çıkan uğultu