Zozan! Şiiri - Saffet Çakır

İlk yağmur damlasıydı yanağımdan süzülen,
sen diye zozan...
Açarım ellerimi yere düşürmem seni
Günüme doğan güneşin bakışında sen
Bir çiçeğin nakışında sen...
Bir yeşil elmanın renginde
Bir kayısı kokusunda bulurum seni zozan.
Sabah içtiğim bir taze çay kokusunda
demlenirim seninle zozan.
Bulurum ben seni bir seher vakti
serçelerin çığlığında
Bir Harran tomurcuğunda zozan.
Nev baharla geldin
Asit yağmurları bıraktın gözlerime zozan.

Bir kan çiçeğiydi parmağında yürüyen
Yüreğinki kıblesine uyduğum
bir taze ekmeğin kokusunda ellerin
bir buseyle doyduğum.
Yüreğin ki berrak
Bir beyaz gelinlik kadar.
Ve o masum dudaklarından
bir çilek kırmızısıydı damlayan.
Yüreğimde saklarım seni üşütmem zozan.

Gözlerindi çağıldayan nehirlerin adı zozan
Yufka yüreğimin
Penceresinde kaldı parmak izlerin
Ömrüme sarkan üzüm salkımı kaküllerinin
Gölgesine sığındım zozan.
Yüreğim düğüm düğüm olurda
açamam derdimi kimseye zozan
Dilim adın alfabesine mahkum
Bilmem bir şey senden başka
Nasıl düşürdün beni bu çıkmaz aşka
Sen ne aşklar duydun amma
Bu aşk başka zozan, bu aşk başka...

Gözlerin ki sedef bir nehirdi su içtiğim.
Sevdan ömrüme panzehirdi zozan.
Sabah yüzüme serptiğim, suyun aydınlığında sen
besmeleyle içtiğim suyun akışında sen
Bir dağ yamacında, çam kokusunda
Bir nazlı bebeğin bakışında sen…
Pencereme konan kelebeğin nakışında sen
Leylakların kokusunda bulurum ben seni zozan.

Akşam güneş batarken son kez baktın
Süzüldün gözlerimden aktın zozan
Bir sevda akşamında beni yaktın zozan.
Adın lahza lahza geceme düşüyor
uzaklarda yüreğim üşüyor
Al canında ısıt zozan.
Yüreğimde bir fırtına var
Gözlerimden düşer asit yağmurları
Beni buralardan aldır zozan
Fay hattında kaldım, yaktın yıktın beni
Gel enkazımı kaldır zozan! …