Zorunluluğun Işığında Şiiri - Sinan Bayram

Evren akar —
Ne rastlantı vardır, ne tesadüfün soluğu.
Her dalga, her düşünce,
Bir zorunluluğun sessiz yankısıdır.

Ben de o akışın bir damlasıyım,
Ama damla, denizi inkâr etmez.
Çünkü deniz olmadan
Ne düşebilirim gökten,
Ne de parlayabilirim güneşte.

Spinoza der ki:
“Özgürlük, zorunluluğu anlamaktır.”
Ve o anda anlarım —
Zincir değil, uyumdur bu düzen.
Kendini doğanın aklıyla bir bilen,
Zorunluluğun içinde özgürleşir.

İrade sanırdım kendimi bir zamanlar,
Seçen, ayıran, hükmeden...
Oysa ben, doğanın bir kipiyim sadece,
Tanrı’nın — ya da doğanın — düşünce biçimi.

Güneş doğar, çiçek açar, ben düşünürüm;
Her biri aynı zorunluluğun diliyle konuşur.
Ve ben, bunu bilince,
Ne isyan kalır içimde, ne korku.

Çünkü görmek özgürlüktür,
Anlamak huzur.
Ve “Ben”, evrenin kendini bilme hâli olunca,
Zorunluluk bile sevilir

Sinan Bayram