Kendi hapishanemi yarattım.
Duvarsız ve tavansız.
Gömdüm kendimi kendi toprağıma.
İçime de gömdüm gömebildiklerimi...
Kefenim benim içimdekiler
İçimdekiler ise öldürülmüş
Ve tecavüz edilmiş duygular...
Utanır oldu dillerde methiyeler.
Kahramanın yuvası duvarın arkası.
Benim yerim, yuvam neresi?
Kovulduğum gönül mü?
Sıkıştığım kapsül mü?
Bilmiyorum, yer seçemiyorum dünyada.
Kesmiyor beni buranın havası.
Nefes alırken bile yoruyor dünya.
Ümidimi de alacak nerdeyse.
Kayıt Tarihi : 10.4.2021 02:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!