Tutsak Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Daha doğmadan yazılmıştı kaderim.
Derdim, çilem, kederim.
Sanki, yalnız doğmuşum da, yalnız öleceğim.
Sokaklarda oynarken, kanayan dizlerim.
Eve döndüğümde, kızacak bir babam yoktu.
Bundandır yaşlı gözlerim.
Yok olup gitti kurduğum hayaller.
Ve tutamadığım sözlerim.
Ne, geleceğe umudum var nede geçmişimi özlerim.
Hep, yalnızdı aldığım kararlar.
İyileşmedi bir türlü, kendi başıma sardığım yaralar.
Acılar bedenimi değil, ruhumu sararlar.
Geride bırakanlar, beni gelecekte ararlar.
Issızlıkta bıraktıkları beni, ben gibi bulamazlar. Şimdi, kendi kaderimi, başkasına bırakmak zorunda kaldım.
Ben bu sahte yaşamdan, tüm dersleri aldım.
Her şeyi tam yaşadım, kendi kendime yetemedim, yarım kaldım.
Bazen, dert ortağı oldum ıssız sokakların.
Yankısı oldum, bağıra bağıra, derdini anlatan
Naraların.
Gün batımınıda, tenhası oldum yetim sokakların.
Caddelerinde dolaşmak bile yasak.
Yıkık hikayelerim, nemli karanlık bir odada,
Zifiri ve tutsak.