Zeytin dalı yok Şiiri - Servet Uluhan

Zeytin Dalı Yok Artık

Atıyorum içimdeki inancı
alsın onu yollarda yürüyen
yalınayak, dervişler,
başlarında sarık
ceplerinde badem şekeri!

Kuşandım şimdi çaresizliği
Sarı bir baret gibi —
ne yıkandı ne ütülendi giydileri
ama alnında ter kokusu var hâlâ.

Bitti içimdeki saltanat,
tahtı devrildi içimdeki iktidarın.
Bir hayli sopa yedim, yedim vallahi
ama hâlâ dişlerimde
sofradaki kırıntıların hatırası duruyor.
Bir zeytin çekirdeği dişimi kırdı geçen gün
ama o bile anlatıyor
nasıl direnir, bir ağaç,
gövdesini baltaya kaptırmadan,
Hızar sesine, bulanmadan.

Kafam karmakarışık yine
çünkü sokaklar hem karanlık hem kalabalık.
Hadi anlatıp duralım şimdi
kime neye kıydılar:
Peygamber torununu vuranlar vardı,
zeytinliğe dozer sürenler...
Çağırın lan Amr bin As’ı!
Sözüm ona hakem ya!
Bak gör, gene kim kazanacak Allah adına...
Kim kaybedecek Allah adına...

Toplayın bütün şiirlerimi!
bir mızrağa sarın,
bir zeytin ağacına asın
birini yastık yapın.
Ama bilin ki
bu halk,
önce şiirleriyle
sonra da elleriyle
savaşır,
yine kanmaz
ne Muaviye'nin soyuna
ne Yezid’in paslı inancına!
Döner döner,
yeniden kurar halk kendini,
yeniden inanır
zeytin ağaçlarının
bereketli gölgesine —
yediren,
barındıran
toprağın alnındaki kudrete.

Sonra,
yine şiirler dökülür
çatlak ağızlarımızdan.
Yine bir Hüseyin büyür içimizde
kalkar, doğrulur,
bir hak kavgasına
yine kanmaz ne muaviyenin soyuna

Sonra,
yine şiirler dökülür
çatlak ağızlarımızdan.
Yine bir Hüseyin büyür içimizde
kalkar, doğrulur,
bir hak kavgasına
sımsıkı sarılır!

Çünkü biliriz:
sokakta çöp toplayan çocukla
iktidarın tozsuz koltuğunda
sakız çiğneyen adam
aynı kökten
aynı Adem’den doğdu!

Sümer tabletlerinde bile yazıyor bu tufan —
okuyamadılar mı?
Nuh’u hatırlatıyor her sabah bana
oğlunun babasına bakışı,
o güvenmeyen göz,
o tereddüt!

Ve sonra,
bir daha başlar her şey,
yeniden doğar telaş,
yeniden örülür
ekmek sırası,
mazot kuyruğu,
tahta pencere...
Ama yoktur artık telafisi.
Ne ağacın kuruyan köküne
ne de yüreğin suskun yanına
geri döner su.

Ve işte bu yüzden:
Toplayın şiirlerimi,
asın yüksek duvarlara,
geçirin mızraklara!
Korkmasın çocuklar —
çünkü bir şiirin içinde büyüyen halk
yenilmez hiçbir saraya.