Zeynep Şiiri - Sabri Polat

Teneffüs saatlerinde başlayan
Amansız ayrılıklar
Sen kantinin bir köşesinde
Ben bahçenin soğuk taşında
Oturmuşum, utangaç bir de saf
Cılız ürkek bir dondurmacının
Fıstıklı dondurma alır mısın?
Demesi...beni kendime getiren
Soğuk bir duş almamın, fakirliği
Meteliğe kurşun sıkma deyimin
Tam yerinin ortasındayım
Sefilliğin gölgesinin altında
Tütün saran abilerin
Namuslu, puslu mermisi
Sadece gizlediğim, zulamda
Yarım kalmış şiirlerim ve
On bire çeyrek kalmışın telaşı
Hemen üstüne bir sigara
Yakıyorum...
Top oynayan çocukların
Kenar mahallenin
Kağıt helva satan ufaklığın
Hayta sesi, hayatın toz pembe
Ticaretin en güzel örneği
Zil sesine kulak misafiriyim
Bir yabancı gibiyim
Sınıfa girerken onunla
Göz göze gelmenin heyecanı
Bu son ders, çıkışta; görüşelim mi?
Sorusuna, şaşkın şaşkın
Bakmak,
Hangi saatte nerede
Demek, bende olmayan
Sende olan cesaretin
Maddi yüzü...
Fakirin vereceği cevap, belli
Zeynep'in kalbinde
Kendini mülteci kampında
Hissetmenin acısı
Karne zamanı, ayrılık zamanı
Zeynep, sen şehrin güzel kızı
Ben köyün okuyan çobanı
Palandöken dağında yarıyıl tatilini
Kırmızı koyunlarla geçirmenin
Duygusal terapisini, sana
Otlu peynirin, tereyağını
Kate ekmeğin kokusunu
Sana anlatmak, isterdim
Okulun ilk günü gönlümün sultanı
Kalbimin Çalar Saatinin
Uyandırmasıydı; beni okula erken
Saatte yetiştiren, o güzel ela
Gözlerinin içine...
Ne şiirler yazdım, bir bilsen
Palandöken dağının eteklerinde
Hayalini yorgan yaptım
Uyudum, uyandım
Seni gördüm Beyazlar içinde
Sen beyazdın, ben siyah
Siyah beyaz bir film gibiydi
Senle yan yana olmamız