Zeynep…! Şiiri - Feriha Ceylan

Zeynep…!

Zeynep vuruldu bir göğe
Ne bilsin gök
Nerden erişsin
Zeynep te duran güzelliğe
Ağlar bekler Zeynep
Çıkar bir gün
Bekler gelir diye
Ömrüne saymadığı anları bulur
Yazar toprağa
Ağacın çöpü kıskanır çizdiği tuvalleri
Umuda seslenir çınar
Heybeleri daha boştur kader cilvesinin
Kaç yaz mevsimleri var unutur
Arar ayazın donukluğunda yıldızlar
Bakar kardan zifir geceye
Oysa yakar bakışı
Deler yedi kat gökten ötesini
Eritir ufuklardan içeri
Kul eder bakışı
Köle eder
Her bir ateş parçası yağar güneşe aya
Onsuz olmaz zaman
Kader yazılmaz oysa doğaya
Vakitler gelmez
Asır bilemez kaç ahir sürdüğünü
Zeynep yoksa

Doğmuyor sabahlar
Doğuramıyor onsuz böyle zamana
Sabahları olmuş üç öğün
Zuladan sesleniyor çaresiz yürek
Boynu bükük kırgın
Dar düşüyor iki gözü önüne
Hep akşam üstleri
Beyhude atılmış vuslatın zarları
Ömrünü tutamazken çabası
Kabaydı aşkının davası
Şakası yoktu yaşamın
Gün olgunlaşmamıştı başında
Yeni telaşı vardı ipek saçlarının
Oysa ağarmıştı
Harını süpürmüşken güneşin
Alıverdi kader ortaya
Çığrışan ağlardan
Düşen canlardı
Haykıran balıklardı zeynebim
Bedeni ılık taze bir o kadarda soluktu
Umutsuzca veda ya hazır mıydı
Zuhur eden zamana haykırıyordu
Şuursuzca ağlıyordu gök sevdaya

Sedaları vedalarda suskun dilinde
Irmak olup selen di o gün güne
Yağmurdu Zeynep
Evreni sel etti iç çekerek
Yazgısını çizememişti acizdi felek
Göğüne bakıp öğünerek beklemedi
Bekleyemedi Zeynep
Beklemeleri

Vakitler
Yarına geçti artık
Güneşin terk edişini
Yankılatmadan tana daha
Ağıtlar döndü dört bir yanda
Tüm kainat cümle cemaat ağlıyordu
Vuslatın önceden gidişine
Gölgelerden göğe
Saklanmadan öğlen
Daha Zeynep gündeydi derken
Ne var ki
Zeynep’ti apansız giden