Zekeriya Terzioğlu Şiirleri - Şair Zeker ...

bomboştu dünyam
rüzgar çorak bozkırlarda umarsızca eserdi,
gölgeler kaybolur,hepsi bana küserdi,
oysa ki efendisiydim ben gölgelerin,
adları unutulmuş karanlık bölgelerin.
güller diyarında bir laleyi sevdim ben; iş mi?

Dört mevsimdir vazgeçmek,gelmedi hiç aklıma,
En mesut anımda çık ne olursun karşıma,

Yağmur damlaları düşerken göklerden,tane tane,
Mevsimler bir senle mesut ancak senle mestane.

Denizlerin enginliğinde ummanlarda yankılanan,
Feryatlarım duyulmuyor,ne vakitler ne de an!

Beyazlar içinde bir yolcusun artık,
Duvağında gözyaşından bir elmas,
Parmağında en güzelinden bir alyans,
Belinde bir kuşak,kırmızı renkli,
Eteğinde hareler,siyah beyaz benekli.

Gurbet,şafak vakti duyduğum hasret yuvaya,
Gurbet ne olur git! sokma beni belaya.

Hayat yaprağı dibine düşmüş bir deli meşe,
Hayat davet etmektir, bir cengaveri güreşe.

Yaz derdimi,boş bir kağıt karala,
niçin duruyorsun,neden yazmadın hala?

Anılarda artık küflendi rafta.
Maziyle beraber artık sadece lafta.

Gündüz geceye varınca
Bedenim kül olunca ordayım,
Hasrete sıktığım mermiler,
Birgün hedefi tutunca ordayım.
Yalnızlığın adını koyduğum bu sensiz gecelerden birinde,
Hüzne bulanan gözyaşlarım dinince ordayım,

Kabusların kızıl gölgelerinde dans eden alevler,
Ne kadar da yaksa yanaklarımı,
Ne kadar da dolsa yüreğime sıcaklığıyla yangın,
Bir lahza nefes alsa bedenim,
'Sen' der durmadan,
'Sen'