Zehri Kim İçti Maran Şiiri - Nimet Öner

ZEHRİ KİM İÇTİ MARAN

Söyle Maran,
O gece zehri kim içti
Ben mi dudaklarında senin adınla
ağlayan o kadın mı?
Yoksa sen mi
bir başka gülüşe sığınıp kendi kalbini unutan adam mı yoksa.

Bardağın kenarında bir sus payı kaldı,
senin için sakladım onu,
çünkü bilirim
giden erkekler en çok suskunlukla beslenir.

Ben sustukların kadar yanmadım Miran,
Sen
benim yandığım kadar sustun
Sevmek cesaret ister diyor şair
sen korkunun alnına mühür oldun.

Bir gün,
Bir aynada buluşur belki gözlerimiz
benim gözlerimde sen hâlâ yılanın uykusu.
senin gözünde ben,
zehrin içinden bile doğan kadın olarak.

Zehri kim içti Maran?
Belki ikimiz
Biri hâlâ hayatta ve gizemli
Çünkü ben, seni affetmeden
yaşamaya öğrendim.

Maran,
bu satırları sana değil, kendime yazıyorum artık.
Çünkü sen gittin ben hâlâ dönmedim.
İçimde bir kadın, hâlâ elinde bir bardak tutuyor
zehri sana mı, bana mı kime içirdiğini bilmiyor.
Fark ettim, aşkın da ölüsü kokuyor çürüyor kırkı çıkınca
ve ben toprağa vermeyi yeni öğrendim.

Bir gün biri adını sorsa,
tanırdım derim sadece.
Ne seni suçlarım, ne kendimi aklarım.
Yalnızca
bir adam geçti kalbimden,
adı Maran' dı derim.

Ve bil ki hiçbir dua
adını dilime çağıramayacak
Senin kadar susmayı öğrendim.

Artık son mektubun cevapsız kalacak,
istersen artık yazma Maran.

Azra Nimet Öner