Zeban-ı Kalb Şiiri - Yusuf İrşad Başaran

Ey hâfız-ı mâh-i dil, sırlarımı sakla,
Gam-ı felek ile ben neylerim, ey Yar, haletimi anla.

Hasretin zebânında yanar cân-ı pervâ,
Nefsimde dâim hüzün, her dem feryâd-ı müzeyyen.

Zulm-ü hicrânla her gece uyanırım,
Nefret-âlûd efkâr, kalbimden hâlâ var.

Ey pâk zülfü şebâbın, bî-râh-ı pervâne,
Mecnûnâne sevdâyı sürdürdüm, olmadı cânâne.

Bana eyle merhamet, ey Rezzâk-ı kerîm,
Gönlümde feryâd-ı sâdık, daim olsun himmetim.

Gönlümde kahr-ı melâl, saçıldı her nefsime,
Senden ayrı kalan bu kalp bulmaz huzûr-i sâde.

Ah! Derman-ı hicrân, ey canbazan-ı hikmet,
Sana her dem tevekkül, sana her dem teslim.

Ehl-i sevdâyı vâkiyâ rûzgâr vurur durur,
Fakat gam-ı sâdık kalbimi eylemez yıkılır.

Ey mâh-ı sehâbet, nûr-u kalbimin yansıması,
Bu gönül yolunda sürdürdüm aşkın intisâbını.

Derman isterim sendedir, ey Rahmân-ı basîr,
Beni bırakma, ey ilhâm, susuz gönlümün bahârı.