Zavallı Yüreğim...

Usulca çek al kendini gençlikten, toyluktan,
Artık delikanlılık uzaklarda bir derya,
Baharlar uzaklarda ve hoyrat...
Sevmeyi öğrendin yüreğim...
Delikanlı değilsin, tomurcuk değilsin...
Ağır ağır dolaşacak kan, ağır ağır hissedeceksin sıcaklığını...
Varlıkta sevmeyi öğreneceksin ilk önce...
Ekmek arası peynir ya da bol şekerli çay...
Sorumlusun artık sevdadan...
Şimdi damarındaki delikanın ince hesabındasın...
Yılları, saatleri tanımayacaksın...
Yazık...
Yükünü omuzladın sen dünyanın...
Usulca çek al kendini ham değilsin artık,
yağmurlar uzaklarda, yağmurlar bereketsiz...
Yoklukta sevmeyi öğreneceksin sonra,
Özlemi çok uzaktan bile seçecek gözlerin...
Ekmek arası tuz, ya da şekersiz demli çay...
Şimdi geçen zamana hayıflanmaktasın...
Bırak...
Çöktü artık omuzların olgun değilsin artık...
Usul usul çek kendini
Olgunluk artık bir tutam beyaz bulut...
Yaşlanmaktasın...
Varlıkta ve yoklukta unutmayı öğreneceksin zamanla...
Bir soluk kadar yakınken, kilometrelerce uzak kalmayı...
Topraklar kurak, topraklar susuz...
Yavan ekmek, bayat çay...
Şimdi ağlamaktasın....
Usul usul çek al kendini hayattan...
Yaşlı bile değilsin artık
Her yok oluş, yeni bir doğuş...
Ve acıyı öğrenceksin yüreğim...
Acıyı tanıyacak, ellerini batıracaksın göğsüme...
Pişmanlıktasın...
Usul usul çek al kendini dünyadan,
İnsan bile değilsin artık...
Soluk almak uzaklarda bir rüya...
Ölmeyi öğreneceksin yüreğim...
Sonra unutulmayı...
Başucunda taze ekmek, yeni demlenmiş çay kokusu...

Her ölüş yeni bir doğuş...