....Zampara.... Şiiri - Ümit Tuna

Ben nasıl bir insanım,
Hiç tanımadığım bir insan için işten izin aldım,
Onun için başka bir şehre gittim,
Sahil kenarında ilk defa gördüğüm bir insanla seviştim.

Artık ne kimseye derdimi anlatabiliyorum,
Ne de kimsenin sevgisini anlayabiliyorum,
Biliyorum ben artık sevme duygumu kaybediyorum,
Artık kimseye inanmak istemiyorum.

Belki de önceki sevdalarımın acısını çıkartıyorum,
Çektiğim acıları şimdi yaşatıyorum,
Kızla işimi görüp sonra eyvallah diyorum,
Bir daha hiç aramıyorum,
Ben bile artık ne yaptığımı bilmiyorum.

Başka bir şehre gittim,
Sadece iki saatte kızın hayatını değiştirdim,
Sahilde kızla elele gezdim,
Sonra sahile uzandık.

Denizdeki dalga sahile vurdukça,
Bende kıza vurdum,
Ama çok yoruldum,
Yalan yanlış dünyanın,
Beş dakikalık zevkin esiri oldum,
Biliyorum artık bende zampara oldum.

Böylesi daha iyi dedi büyüklerim,
Bak keyfine hiçbir kız için değmez dediler,
En sonunda benimde içimi körelttiler,
Eski Ümit’i mumla arıyorum.

Şimdi adım zampara,
Ben bile kendimden utanıyorum,
Öbür tarafta işim hiç kolay olmayacak biliyorum,
Galiba ben bu dünyada cehennemi garantiliyorum,
Hep kızların bedduasını alıyorum,
Bu zampara hayata bir türlü elveda diyemiyorum,
Öbür tarafta çayır çayır yanacağım bir hiç uğruna hissediyorum.

Ben galiba hesap vermekten korkuyorum,
Artık aşık olmak zamparalığı bırakmak istiyorum,
Hayat böyle daha güzel olacak biliyorum,
Bu şiiri okuyan kişi beni yürekten sever misin?
Sana bunu soruyorum! ...