Zamanın vedası Şiiri - Poyraz Özbey

Zaman ayrılıyor sebepsiz pencereden,
Usulca süzülüyor perde aralarından.
Bir an, bir gölge, bir eski ses gibi,
Kayboluyor izlerin duvarlardan.

Rüzgâr sarıyor boşluğu sessizce,
Her nefes bir veda kadar ağır.
Gözlerim takılı solgun bir güne,
Geceye sığmayan eksik bir şiir.

Saatler dönüyor ama aynı yerde,
Zaman gidiyor, ben kalıyorum.
Bir pencereden düşen hüzün gibi,
Adını fısıldayıp susuyorum…