Zamanın Sadrında Şiiri - Yasemin Ünlü 2

Soluğun zihnimize dokunduğunda,
Bir gazel-i aşk olurdu ömrümüz,
Sanki fanilik mahvedilmemiş,
Zaman, ebediyetle mühürlenmişçesine…
⸙ ⸙ ⸙
Mahın titrek sureti nehrin mehtabına düşerken,
Bâzıları hülyâda, bâzıları vuslatta,
Bir kenarından tutup felek çarhını,
İmtizâc ederdik serkeşliğe,
Lâkırdıyı savurur, kelâmı zayi ederdik.
Gecenin sadrında, senden bir nişane beklerdik.
⸙ ⸙ ⸙
Sâdânı,
Serinini,
Şeb-i yeldâyı sükûta boğan nefesini,
Durulduğun vakit asûde,
Dalgalandığında ummân misâli.
Öyle bir intizâr ki bizde sana,
Sana muhabbeti kıyamet bilirdik.
⸙ ⸙ ⸙
Bu devr-i hengâmenin altüstü içinde,
Bir tebessümünle filizlenirdi ümitler,
Bir şebnem misali düşerdi gamın tereddüdü,
Bildiğimizi unutur, unuttuğumuzu hatırlardık.
Firkatin bile anlam bulurdu sende.
⸙ ⸙ ⸙
Hele ben,
Ben seni sevmezden evvel mâviyi seyretmez,
Güllerin rayihasını bilmezdim,
Tek başına, melâl durağında,
Zihnimin gam hanesinde saklıydım.
Ne velî idim ne de divâne,
Zamanın ardına düşer, heba ederdim nefsi.
⸙ ⸙ ⸙
Sen bulvarda yürürken, fecrin alevi düşerdi zülüflerine,
Rıhlet etmek için sıraya girerdi yıldızlar.
Göğe yükselirken sâdık servi,
Heybetinden diz çökerdi meşeler,
Sen çok yaşa diye!
⸙ ⸙ ⸙
Artık gözlerim, kayıp yıldızlara takılı,
İçimden “Ah sen!” diyorum,
Açsam lisanımı, döksem sernâme-i efkârı,
Milat olur mu şeb-i yeldadan sabâha?
⸙ ⸙ ⸙
Hem mevcûd değilken bile her şeyden âlî isen,
Seni sevmek dahi mülhem iken ruha,
Gönlümde bir bahar,
Bir yaz olup dirilir emellerim.
⸙ ⸙ ⸙
Mah sönse de ruhuma dokunsa zifiriyle,
Manasız renklere bulansa da hicranım,
Unutmam! Unutamam!
Sende gördüğüm letafeti.
⸙ ⸙ ⸙
Hâlâ hafızamdadır dik duruşun,
İçimizde yankılanan hitâbetin.
Gözlerimde firkat, ruhumda nur-i ayansın,
Sen, benim ömrüme yüreğinin en münevver kelâmıyla
İşlenmiş en güzel beyansın.
⸙ ⸙ ⸙
Gidersen, rüzgâr olur, savruluruz dört bir yana.
Sen gitme, hep güzel yaşa olur mu?
Şâirin dediği gibi:
"Gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da ölür."
Sen hep güzel yaşa olur mu?
Sen hep güzel yaşa.