Zamanın Kuyusuna İniş Şiiri - Nimet Öner

ZAMANIN KUYUSUNA İNİŞ

Kapı aralandığında
karşımda duran şey bir yol değil
sonsuz bir düşüştü

Kuyunun duvarlarında
saatlerin kemikleri asılıydı
her tik-tak bir çığlık
her çığlık bir doğum sancısı

Gördüm
zaman ne düz bir çizgi
ne de kısır bir daireydi
O kendi kuyusuna düşen
ve düşüşünden yeni evrenler doğuran
kendi kendine kör bir nehirdi

Adımlarım yankılanmadı
çünkü yankı bile burada
gecikmişti
Her ses
kendi gölgesine yetişemeyen bir kuş gibi
uçuştu boşlukta

Ve ben
her basamakta biraz daha eskiyor
her nefeste biraz daha doğuyordum

Kuyunun dibinde
henüz kimsenin görmediği bir ayna vardı
O ayna bana bakmıyordu
ben onun içinden bana bakıyordum

Ve orada öğrendim
Zaman dışarıda bir zincir değilmiş
zaman içimizde saklı
sonsuz bir yara imiş

Azra Nimet Öner