Zamanın Kapısı Şiiri - Seyrani Göl

Kapıdan geçtim sessizce,
ardımda yanan ve uçuşan yılların külleri vardı.
Her adımda zamanın nefesi dokundu omzuma.

Gökyüzü bir tavan değil, bir sonsuzluk penceresi,
ve ben ardımda bıraktığım gölgeleri sevdim.
Her eksik an, her yarım söz
birer taş oldu geçit yolunda.

Zamanın kapısı aralandı,
ne geçmişin yükü kaldı, ne geleceğin umudu.
Sadece şimdinin sessizliği vardı.

Ellerimde ne saat kaldı ne takvim,
akıntıya bıraktım adımı.
Anladım ki zaman,
tutuldukça ağırlaşan bir suymuş.

Yüzümde eski yüzlerin izleri,
adlarını anmasam da benimle.
Unutmak sandığım şey
meğer kabullenmenin sessiz hâliymiş.

Kapının eşiğinde durmadım artık,
eşik de bendim, yol da.
Zaman geçmedi içimden;
ben, zamana karıştım usulca.
S.GÖL