Zamanın Dilinde Sen Şiiri - Sinan Bayram

Aşk,
evrenin unuttuğu bir sırdır belki;
iki ruh birbirine dokunduğunda
zaman kendi adımlarını şaşırır.

Seninle her an,
varlığın kıyısında duran bir düşünce gibi
hem gerçek hem rüya—
hem ben hem bambaşka bir ben…

Gözlerinde saklı o derin çağrı,
bana varoluşun en yalın hâlini fısıldar:
“Sevgi, kendini aşmanın
en yumuşak yoludur.”

Elleri birbirine değen iki insan,
aslında aynı soruyu sorar göğe:
“Ben kimin içindeyim
ve kim benim içimde yürür?”

Seninle öğrendim,
kalbin bir mekân değil,
akıp giden bir ışıktır;
ne geçmişi vardır ne geleceği—
yalnızca şimdiye kök salan bir sıcaklık.

Ve anlarım ki aşk,
insanı evrenden koparan bir fırtına değil;
bilakis, evrene ait olduğunu
derin bir sessizlikle hatırlatan
ince bir sarmaldır.

Sen varsın;
bu yüzden dünya,
düşüncenin değil,
kalbin ağırlığınca döner.

Sinan Bayram