Zamanın Derin İzi Şiiri - Nurgül Ankara

Zaman akıp gitse de, sanma ki sancıya derman olur,
Bizde bıraktığı yaralar, bıçak kesiğinden derindir.
Bedenimde değil ki izi, derinde bir çığlık sesi,
Bu, ne unutan ne de kabuk bağlayan, ruhumun ta kendisi.

Kimi yârdan ayrılmış, bir nefeslik hasrete susuz,
Kendini yaşamın ortasında ölüme terk etmiş usulsuz.
Kimi sevdiklerini yâd ellere savurmuş, kimsesiz,
Göğsümde her vedanın yankısı, bir sonsuz çığlık sessiz.

Bende öyle yaralar birikti ki; saydım, artık ezberim;
Gönlümün defterinde, silinmez lekeler var, neyle sileyim?
Önce sevmeyi unutturdu, sonra nefret etmeyi bile,
Şimdi her tebessüm, bin yıllık yorgunluk verir bu dile.

Güven dalım, en küçük rüzgârda kırılacak narinlikte,
Artık fırtınaya bile dirençsiz, en sığ sükûnette.
Öğrendim ki, en büyük hıyanet, insanın kendine kurduğu tuzaktır;
Bir ümit yeşertirken, bir el gelip kökünden koparır.

Yaşarken ölmüşüm gibi toprak serpildi üzerime,
Dudaklarımda bir dua, dinmeyen bir nem gözlerimde,
Her biten gün, bir mezar daha kazdı içime;
Kabuk bağlayan yaralarıma, yeni ihanetler eklendi, acımasız bir hükümle!

Ama ne yapsın ki insan? Kime yaslasın sırtını bu diyarda?
Gördüm ki, en vefalı gölge bile bırakır seni darda.
Yalnızlık, artık bir sığınak, bir zırh oldu tenimde,
Dışarıdan bakana taş, içimden geçen ise bir sel, bir tufandır.

Şimdi oturup beklerim, o perdesi inmiş sahneyi;
Biliyorum, bu dünya bir sahne, herkes oynar hissesini.
Ne bir beklentim kaldı, ne de geri dönecek bir umut,
Sadece yanan ruhumdan dökülen bir şiir, derin ve kahredici...

Ne zamanın hükmü, ne de kaderin o kahpe tuzağı,
Beni benden alamaz, kalbimdeki bu yangın apaçık.
Zira o kesik izleri, o dökülen her damla gözyaşı,
Benim haritamdır artık, benim ebedi ve tek kimliğimdir.

Şiir :Nurgül