Zamanın birinde gece yarısı düşler

devrini devirir mevsim

övünür bir çift siyah avuntu

yüzümde

ıslatırken yanaklarımı,

yüzünü merak ederim eski zamanlardan kalma

bir bakışa aldanır çocuksu yanım

susardım.

babamın takıntıları vardı çocuklardan yana

geç saatlerde en kötü evlat olurdu ağbim

anneme yanardım derdimi coğu zaman

yine çaresiz

susardım..

kerpiçden evleri vardı komşuların

beyaz bir tül üşüyen damlarda..

bahçede iki fidan mutluluk

dallarda yaza meyve verecek umut

en kırmızısı en tatlı olandı elmaların

en utanmazı en çok çalanı baharın

en çok sevdiğim oğluydu halamın

aklıma geldikçe

susardım..

maviler gördüm sınırlı sınırsız bakışlarda

tuzunda balık ölüleri çığlıkların

ve martılar yoktu o mevsim

hayalinde çocukların

yine de bir lahmacuna tav olan açlıklarım

en çaresiziydi korkuların

aklıma geldikçe

susardım

dışarda aç ve üryan yanlarını gizlemekle meşgul

bir toprak kirinde çocuklar

üstü başı perişan bir gece yarısı

kaynayan bir soba

bekletisiz karısıyla,koca

ve hepsi bir birinden hüzünlü,güleç,ve çocuksu ama

aklıma geldikçe hayal de olsa

ablam ağabeylerim ve sonra

sıra bana gelince

susardım

bülbülün adı vardı o mevsim hiç unutmam

gülün reçelli hali malum

reyhan hiç yaprak dökmedi ama

çok dal kırıldı bir vakit

reyhan kokulu yollarda

ve musluğu yosun tutmuş üşüten okullarda

az sıraya yazmadık sırası bir türlü gelmeyen düşleri

düşer oldu bir bir acısı hala yeni

eski puslu hatıralar..

ne zaman hüzünlü bir taksim dolansa

tırnaklarında keder kokan parmaklar

makamı ne olursa olsun

susardım..

sokak şairi