Zamana meydan okuyan kadınlar...
Duruşuyla, bakışıyla, yürüyüşü, endamıyla.
Rüzgarını bırakır geçtiği yolda.
Şiir gibi savurur saçlarını, baharları getirir kokusu.
Ruha dokunan, ele avuca sığmayan, başına buyruk özgür kelebekler gibi uçarı.
Yaşanmışlıklarına hiçe sayarak, arkada bırakarak, hüzün gülücükleri atarak, herşeye rağmen dimdik durarak. Yürüyüp geçen kadınlar...
Sen uykusuzluk nedir bilir misin
Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı
Gözlerini tavana dikip
Düşündüğün oldu mu bütün gece
Ve bütün bir gün
Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç?
Devamını Oku
Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı
Gözlerini tavana dikip
Düşündüğün oldu mu bütün gece
Ve bütün bir gün
Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç?




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta