Zaman Tükenmeden

Mutluluk bir çiçektir
Bakar, ilgilenirsen açılır, serpilir.
Bakmasını bilmezsen kurur, dökülür.
Sevgi gibi, aşk gibi ilgi ister.

Ömür geçip giderken sevmeli insan,
Son denen o zaman gelmeden.

Peki ya zaman?
Yavaş yavaş geçerken günler,
Bazen yetmiyor,
Bazen geçmiyor diye söylendiğimiz.

Tükenmesin diye koştururken,
Sevmeleri unuttuğumuz.

Tüketmeyelim derken,
Tükendiğimiz zaman...

Zaman mı insanı tüketen,
İnsan mı zamanı eriten?

Sevmek mi insanı mutlu eden,
Yoksa insan mı sevmeyi seven?

Var mı içinizde oturup düşünen,
Ya da onu, bunu düşünürken,
Eritip erirken sevmeli insan!
Sevmeyi severken, zaman tükenmeden.

Zöhre Eylem Yıldırım/Ozan Firari/27/08/2014/İzmir