Zaman Maksadı Şiiri - Mustafa Turay

Tırnaklarımla kazıdığım ey zaman!
Kapkara tüneller arasında gidip gelen
paslı bir trendir kalbim.
Kilitli bir sır gibi zincirlendi bileklerim
Unutulmaya müsait bir hatıra gibi
silindim hafızlardan
Hem faildim hem meçhul, geleceğimin karşısında.

Korkularımı içine saklayacağım dehlizler aradım yıllar-ca
Yaralı hayvanlar buldum dalını kaybetmiş ağaçlara benzeyen
ve tarifi imkânsız sancılarda fırtınaya kapılmış
kırık bir şemsiye misali savruldum.

Yalnızlık,
Bir annenin sessizce çocuğunu örtmesi gibi
sarmalar bedenimi
Ah! Ruhumdaki o çığlık sesleri
O seslere karışan kanlı ihtiras zerreleri!
Elbette yiğit bir savaşçı edasıyla söylenecek
annelerin tütsü yaktığı yürek burkan ağıtlarında!
Tırnaklarımla kazıdığım ey zaman!
Tırnaklarım zamanı kazıdığı zaman
Sönecek…
İçimdeki ateşin öfkeli istekleri