Zaman camdan bir bardaktı

Zaman Camdan Bir Bardaktı

– Samira’nın Şiiri –

Zaman,
avuçlarımıza verilmiş şeffaf bir bardaktı—
içi boşken hafif,
ama yaşadıkça ağırlaşan.

Ve biz o bardağı
özenle değil,
aceleyle tuttuk.
Sanki bir yere yetişir gibi
koşarken,
kendi içimizi döktük.

Kırılmadı zaman,
biz çarptık ona.
Anlamsız bir telaşla,
hâlâ anlamadığımız şeylerin peşinden
delice savrulurken.

Ne zaman durduk,
işte o an fark ettik:
Zaman biriktirmiyor hiçbir şeyi.
Ne anıyı,
ne kelimeyi,
ne de içimizde susanları.

Her şey
bir çatlağın kenarından sızdı gitti.
Bir “keşke” kalmıştı yalnızca—
suskun,
geri dönüşsüz.

Yüzümüz,
başkalarının ellerinde şekil aldı.
Gözlerimiz,
bakmaktan çok kaçmakla yoruldu.
Ve en çok
kendimize benzemez olduk
kendimizi unuttukça.

Zaman,
önce aynalardan başladı bizi silmeye.
Sonra sesimizden,
sonra adımlarımızdan.
En son kalbimizden—
çünkü kalp en geç fark eder
bir şeyin eksildiğini.

Şimdi ellerimizde
çatlak bir bardak var hâlâ.
Bakırsan içi boş gibi…
ama bakarsan iyi,
dibe çökmüş
anlam kırıkları duruyor hâlâ.

Bir tebessümün yarısı,
bir vedanın eksik cümlesi,
bir hayalin doğmadan düşen yansıması…

Zaman,
kırıldı.
Ama sesi çok sonra ulaştı bize.
Çünkü bazı şeyler
anında değil,
gittikten sonra kırar insanı.